Met haar overgang van DoCos naar de meiden onder 17 van ADO Den Haag Vrouwen ging voor Amber Kievith in 2020 een belangrijke wens in vervulling. Vervolgens werd zij getroffen door een afgescheurde kruisband en daarna door een kwaadaardige vorm van botkanker. Na twee jaar van operaties, chemotherapie, bestralingen en revalidatie zette de onverschrokken vleugelspits onlangs weer haar eerste schreden op het groene gras van Houtrust.
Nog vóór zij zich in de zomer van 2020 voor het eerst hulde in het geel en groen (en purple & pink) van ADO Den Haag Vrouwen, smaakte Amber Kievith al eens het genoegen van een goal in wat nu het Bingoal Stadion heet. Haar trotse vader Mark filmde in december 2015 hoe zij scoorde in een voorwedstrijd van talenten van Jonger Oranje. Amber hoopte toen al in de toekomst nog eens in het stadion van ADO Den Haag terug te keren. `Mijn vader komt uit Den Haag, dus ik ben altijd fan geweest.`
Net als Jaimy Ravensbergen begon Amber met voetballen bij het Leidse DoCos. Speelde de huidige topschutter van ADO Den Haag Vrouwen daar in meidenteams, Amber volgde een andere route richting de Residentie. `Ik begon bij de meisjes in de F5, maar toen ik merkte dat ik steeds beter begon te worden, ben ik geswitcht naar de F3 jongens. Dat was voor mij een stuk leuker, omdat het niveau hoger was en ik die jongens ook kende van school. Sindsdien heb ik altijd in selectieteams gespeeld met steeds dezelfde jongens.`
Met die voetbalbagage sloot Amber zich in de zomer van 2020 op Houtrust aan bij het meidenteam onder 17 van ADO Den Haag Vrouwen. Zij onderscheidde zich al snel als een vleugelspeler die in de wedstrijden tegen jongensteams geen duel uit de weg ging. Begonnen als rechtsbuiten (`ik vond het altijd leuk een voorzet met rechts te geven`) hielp trainer Marten Glotzbach haar veelzijdiger te worden. `Hij zette mij op links, waardoor ik ook zelf op de goal kon schieten, en steeds vaker in de spits.` Voor Amber proefde die positiewisseling goed. `Uiteindelijk is doelpunten maken toch het leukst.`
Halverwege haar eerste seizoen bij ADO Den Haag zag Amber haar progressie plotseling doorkruist door een afgescheurde kruisband. `Bij een training op gras nam ik een bal niet zo goed aan, wilde mij omdraaien, maar mijn been bleef staan.` Zij wist dat het negen maanden zou kunnen duren voor zij weer aan voetballen kon toekomen. `Bij mij ging het iets sneller dan gemiddeld en na ongeveer acht maanden was ik bijna klaar om op het veld weer duels aan te mogen gaan.`
Met dat aangename vooruitzicht werd Amber echter opnieuw hard getroffen door het noodlot. Wat medici aanvankelijk aanzagen voor de ziekte van Pfeiffer, bleek later een zeldzaam voorkomende kwaadaardige vorm van botkanker, het sarcoom van Ewing. Na een MRI-scan ging Amber nog gewoon naar school en zou de uitslag telefonisch worden doorgegeven. `Maar toen er werd gebeld, werd ons gevraagd met het hele gezin met spoed naar het ziekenhuis te komen. Toen wisten wij dat het serieus was.`
Wat zij daarna meemaakte, omschrijft Amber als een wervelwind. `Als je op je 16de hoort dat je misschien een kwaadaardig gezwel hebt, dan voel je je plotseling een klein kind.` Toen de specialisten haar na nieuwe onderzoeken konden vertellen dat er geen uitzaaiingen waren en dat men met de behandeling zou gaan voor volledige genezing, veranderde dat Ambers gemoedstoestand. `Toen ik dat hoorde, ging ik ervan uit dat het goed ging komen.`
Met dat vertrouwen begon voor Amber een maandenlang traject van loodzware behandelingen: chemokuren, een operatie, nieuwe chemokuren en bestralingen. Na nog eens acht maanden van afzien kwam voor Amber juli vorig jaar het goede nieuws dat de behandelingen achter de rug waren en zij kankervrij was. Dat was tevens de start van een nieuw zwaar revalidatietraject, want de bestrijding van de ziekte had haar lichaam gesloopt. `Toen ik klaar was, zat ik in een rolstoel.`
Beginnend met fysiotherapie werkte Amber sinds de zomer stapje voor stapje aan haar herstel en naar een rentree bij de beloften van ADO Den Haag Vrouwen. Als positief neveneffect kenschetst zij nu dat haar afgescheurde kruisband twee jaar de tijd heeft gehad om volledig te genezen. `Die zou daardoor nu weer op zijn maximale kracht moeten zijn.` Na haar 18de verjaardag in december vierde Amber eind vorige maand - twee jaar na het oplopen van haar kruisbandblessure - haar terugkeer op het trainingsveld van Houtrust. `Toen we na de training terug reden, vroeg mijn vader mij hoe dat voelde. `Alsof ik nooit ben weggeweest`, was mijn antwoord. `Zo zag het er ook uit: als de Amber die je altijd bent geweest`, was zijn reactie.`
Als het herstel voorspoedig blijft verlopen, hoopt Amber dit seizoen weer in een wedstrijd in actie te komen. `Maar dan denk ik meer aan een kwartiertje.` Haar belangrijkste wens voor dit jaar is uiteraard gezond zijn en blijven. Toevallig net voor de diagnose van haar ziekte ging een andere wens van Amber in vervulling, toen zij met haar vader Cristiano Ronaldo zag schitteren voor Manchester United in een Champions League-wedstrijd tegen Atalanta. `Omdat wij allebei fan van hem zijn, zouden wij toen mijn vader 50 werd eerst naar een wedstrijd van hem gaan voor Juventus, maar die viel toen net in coronatijd.` Na haar eigen wedstrijd in het stadion van ADO Den Haag kreeg Amber zo ook al een voorproefje van spelen op Old Trafford en in beide gevallen smaakt dat naar meer. `Heel vet!`
Amber Kievith in actie in een van haar eerste wedstrijden voor de meiden onder 17 van ADO Den Haag Vrouwen.
Foto`s: @mk.fotografica