Met andere ogen is een indringende, interactieve VR-beleving die deelnemers met elkaar in gesprek brengt over anders zijn en erbij horen. Over meedoen en mee kunnen doen. Op school, op werk, bij de sportclub, in de wijk en in de stad.
Dankzij de gemeente Den Haag en bijdragen van een viertal fondsen (Het VSB Fonds, Bankgiroloterijfonds, Fonds ZOZ en Fonds 1818) kan Critical Mass de workshop Met andere ogen uitvoeren in de Haagse regio met enkele partners. ADO Den Haag in de Maatschappij doet ook mee en maakt de link naar de voetbalverenigingen. De afgelopen weken hebben er een aantal workshops plaatsgevonden bij de voetbalverenigingen Laakkwartier, SV Houtwijk, SVC’08 en ADO Den Haag.
Hoe gaan we met elkaar om
Middels Virtual Reality stap je even in het leven van een ander en verplaats je je in een leefwereld die je (nog) niet kent. Je luistert naar hun persoonlijke gedachten en wordt geconfronteerd met dagelijkse dilemma’s.
Wat zou jij doen? Aan de hand van deze nieuwe inzichten gaan deelnemers samen met een gespreksleider van Critical Mass in gesprek. Zodat we van elkaar kunnen leren en we samen kunnen bepalen hoe we met elkaar om willen gaan.
Voor Met andere ogen zijn de beelden opgenomen in de (voetbal)kleedkamer, maar er zijn ook andere perspectieven zoals op het werk of op school. Het doel is om de deelnemers bewust te laten zijn van diversiteit in de huidige samenleving, en dat in een veilig sportklimaat iedereen elkaar kan aanspreken op gedrag.
Workshops
De leeftijdsgroepen in de workshops bij de clubs liepen van 15 tot 19 jaar en de reacties op de filmpjes en gesprekken varieerden van ‘stoer doen’ tot emotionele momenten.
Er zijn twee perspectieven van waaruit de deelnemer wordt meegenomen in de ervaring. Allereerst vanuit de persoon die te maken krijgt met een situatie van discriminatie, racisme en/of sociale uitsluiting en vervolgens vanuit de persoon die daar als omstander bij betrokken is. Veel deelnemers gaven aan dat je hoopt dat iemand voor je opkomt als jij zelf te maken krijgt met pesten of discriminatie. De speelsters en spelers vertelden over situaties waar zij zelf het slachtoffer waren geworden van racisme, vooroordelen, ervaringen of sociale uitsluiting.
Als omstander moet je ook actie ondernemen in welke vorm dan ook (aangeven ‘niet doen’/luisterend oor/acceptatie/respect tonen/support geven/etc.) en iedereen maakt een afweging om iets wel of niet te doen. Voor een teamgenoot opkomen wordt wel als normaal beschouwd maar doe je dat ook voor een persoon die je niet kent?
Je hoeft niet altijd actie te ondernemen maar je kan ook een ‘held’ zijn door niet met de groep mee te doen en te pesten of te discrimineren. Waarom wordt er meestal gelachen als een teamgenoot voor homo wordt uitgescholden? En wat is daar zo leuk aan? Wat als het je zelf overkomt?
De jongens en meisjes vonden het goed dat er eens over het onderwerp uitsluiting gesproken werd. Het wekt veel vragen op. Antwoorden zijn er niet altijd. Normaal gesproken wordt er niet (in de kleedkamer) over discriminatie gediscussieerd.
De gesprekssessie ‘Met andere ogen’ bracht (en hopelijk brengt) daar verandering in!