Het was een ochtend waarin voetbalgeschiedenis tot leven kwam. Woensdag 19 februari stond opnieuw in het teken van ADO-Herinneringen, een evenement waarbij (eenzame) ouderen samenkwamen om herinneringen op te halen aan hun geliefde club, ADO Den Haag. Ditmaal was de opkomst indrukwekkend: maar liefst 85 deelnemers verzamelden zich in het stadion, waar de geur van vers gezette koffie en de klanken van nostalgische gesprekken de ruimte vulden.
Voor meneer Anton, een bewoner van verzorgingstehuis Oldael, was deze ochtend meer dan alleen een trip down memory lane. Anton had moeite met praten, maar liet zich daar niet door weerhouden. Met zijn trouwe typemachine communiceerde hij met de vrijwilligers en medebezoekers. Eén naam verscheen keer op keer op zijn machine: Joop Jochems.
Anton was groot fan van de oud-speler en kon zijn enthousiasme nauwelijks verbergen toen een vrijwilliger hem vertelde dat Joop Jochems zelf in de zaal was. De verbazing en enthousiasme die volgden, waren onbetaalbaar. Joop werd erbij gehaald en nam plaats naast Anton. Zij kwamen tot de ontdekking dat zij in dezelfde wijk waren opgegroeid en hadden gespeeld bij dezelfde amateurclubs in de buurt. De blikken die ze wisselden vertelden een verhaal van gedeelde jeugd en onuitwisbare club trots.
Toen Anton op zijn typemachine liet weten dat hij nog één keer een wedstrijd wilde meemaken, zoals vroeger – juichend achter de hekken, de geur van gras in zijn neus en de spelers binnen handbereik – was het alsof de tijd even stilstond. Joop glimlachte en kneep bemoedigend in zijn schouder. Een belofte leek in de lucht te hangen. Voor Anton was de ochtend al geslaagd. Zijn held stond voor hem, niet langer een vage herinnering, maar springlevend en lachend in het stadion dat hen beiden zoveel had gebracht.
Na deze bijzondere ontmoeting werd de bijeenkomst voortgezet met een moment van beweging. Tijdens een kwartiertje Zit-Fit kwamen de ouderen op een laagdrempelige manier in beweging, en de sfeer was ontspannen en vrolijk. Daarna genoten de deelnemers van een heerlijke lunch, waarbij de tafels gevuld waren met rijk belegde broodjes en verfrissende drankjes.
Na de lunch was het tijd voor een ander hoogtepunt: een ontmoeting met oud-ADO-speler Yuri Cornelisse. Hij vertelde openhartig over zijn carrière, zijn passie voor voetbal en zijn kenmerkende radslagen na een doelpunt. Tot grote vreugde van de aanwezigen demonstreerde hij deze zelfs nog een keer! Zijn verhaal over doorzettingsvermogen en liefde voor de sport raakte velen en inspireerde de zaal, waarin jong en oud samenkwamen in een gedeelde bewondering.
Toen de middag ten einde liep en de laatste vragen waren gesteld, keerden de deelnemers langzaam terug naar hun verzorgingstehuizen. Maar wat zij meenamen, was meer dan een ochtend vol activiteiten. Het was een gevoel van verbondenheid, van herinneringen die opnieuw tot leven waren gekomen, en van een stadion dat nog altijd voelt als thuis.
Voor meneer Anton was het een dag die hij niet snel zou vergeten. Zijn typemachine had verhalen vastgelegd, maar zijn hart had iets veel groters ontvangen: een moment met zijn jeugdheld, een stap terug in de tijd, en de belofte van misschien nog één keer juichen langs de zijlijn.
ADO-Herinneringen had weer bewezen dat voetbal meer is dan een spel. Het is een gevoel, een herinnering, een stukje identiteit dat nooit verdwijnt.