Hoewel al geruime tijd bekend was, dat het met de gezondheid van Ron de Roode niet best was, kwam het bericht van zijn overlijden toch onverwacht. Slechts 57 jaar mocht de kleine blonde vleugelflitser met matje van het FC Den Haag in de jaren tachtig worden. Bescheiden buiten het veld, binnen de lijnen een brutaaltje en voor niemand bang. Zelfs niet voor harde verdedigers van naam en faam. Met zijn leuke looks, korte passeerbewegingen, scherpe voorzetten, assists en doelpunten was de geboren Leidenaar populair bij de Haagse aanhang.
Ron de Roode werd gescout bij Roodenburg, de voorname Leidse amateurclub van weleer. Met Alfons Groenendijk, Marco van Alphen en Ron van de Wetering (die vrijwel uitsluitend in het tweede elftal speelde) vormde Ron de Roode de Leidse enclave van FC Den Haag. Zij reden ook vele jaren door de week naar de trainingen in het Zuiderpark en terug naar Leiden. Zij carpoolden dus al, toen het woord nog moest worden uitgevonden.
Vrijwel direct na zijn komst naar het Zuiderpark veroverde Ron de Roode een plek in het eerste elftal van toenmalige trainer Cor van der Hart. Deze nam – toen aan het einde van het seizoen 1981-1982 de degradatie uit de Eredivisie aanstaande leek – een volgens velen in een voorbarig stadium het rigoureuze besluit routiniers niet meer op te stellen en plaats in te ruimen voor gretige jongelingen. Alfons Groenendijk en Edwin Purvis profiteerden daar als eersten van. In het eerste seizoen in de Eerste divisie kwam Ron de Roode als zeventienjarige daar bij. Jeugdigheid speelde het FC Den Haag aanvankelijk parten bij het streven het Eredivisieschap zo snel mogelijk te heroveren. Na Cor van der Hart werd Rob Baan trainer bij de Haagse club. Aanvankelijk ontbrak steeds een schakel om terug te keren naar het hoogste niveau.
De financiële impulsen dankzij voorzitter Dé Stoop maakten de terugkeer van via Bayern München, FC Twente, West Bromwich Albion en Coventry City ervaren international Martin Jol naar het Zuiderpark mogelijk. Later kwamen er onder anderen Heini Otto en Remco Boere bij. Vooral aan de laatste kon Ron de Roode zijn voorzetten op doelmatige wijze kwijt. Het leidde ook tot een seizoen (1985-1986), waarin FC Den Haag ongeslagen kampioen werd van de Eerste divisie en dus op overtuigende wijze het Eredivisieschap heroverde. Boere werd met 28 treffers topscorer van de Eerste divisie, een positie die hij moest delen met Peter van Velzen van RKC Waalwijk. De productie van Ron de Roode in dat glorieuze seizoen mocht er ook zijn. In de 33 duels die hij speelde, maakte hij zestien treffers.
Een persoonlijk hoogtepunt beleefde Ron de Roode op 22 februari 1987 in de Rotterdamse Kuip. FC Den Haag versloeg in de derde ronde van de strijd om de KNVB-beker Feyenoord na verlenging met 1-2. Ron de Roode bracht de openingstreffer op zijn naam en ontpopte zich in de 115e minuut als matchwinner. Hiermee bleek een belangrijke horde te zijn genomen op weg naar de finale tegen
Ajax. De eindstrijd werd gespeeld in het Zuiderpark onder zeer ingrijpende veiligheidsmaatregelen, omdat enkele malen eerder de competitiewedstrijd tussen beide clubs was gestaakt. Ron de Roode maakte de bekerfinale mee als invaller. In de 68e minuut verving hij Remco Boere. FC Den Haag verweerde zich kranig tegen de Amsterdammers en Cor Lems leek in een belangrijke fase de winnende treffer op zijn schoen te hebben. Het draaide uit op een verlenging, waarin Ajax met name door Marco van Basten de zege (4-2) en de beker naar zich toe trok.
Voor FC Den Haag speelde Ron de Roode tussen 1982 en 1989 177 competitiewedstrijden, waarin hij 53 keer scoorde. Verder kwam hij tot 23 bekeroptredens, die lardeerde met acht treffers. Verder kwam hij uit in vier Europa-Cupwedstrijden (Ujpest Dozsa en Young Boys in 1987), waarin hij een keer scoorde.
In de zomer van 1989 vertrok Ron de Roode naar Willem II. In Tilburg slaagde hij er niet in het niveau te bereiken, dat hij kende bij FC Den Haag. Daarvoor ondervond hij op den duur ook te grote concurrentie. Na twee seizoenen stapte Ron de Roode over naar Telstar, waar hij vier seizoenen een aardige rol van betekenis kon spelen. Tot bij hem teelbalkanker werd geconstateerd. Hij genas ervan, werkte aan zijn rentree op het veld, maar die zou van korte duur zijn. Zo kwam al op bijna dertigjarige leeftijd een einde aan zijn actieve voetballoopbaan. Hij richtte zich vervolgens op het trainerschap, dat hij bij LFC, Stompwijk’92 en de A1-jeugd van UVS in de praktijk uitoefende. Overdag werkte hij bij de Gamma. Ron bracht het voetbalvirus ook over op zijn zoon Ron junior, die uitkwam voor onder meer FC Boshuizen, heel kort bij Noordwijk en nu speelt voor SV Voorschoten’92.
Vrij van medische zorgen is Ron de Roode de laatste jaren niet geweest. De laatste tijd kwamen er signalen, dat het echt niet goed ging met hem. Ron had in vele wedstrijden gestreden en gewonnen, maar in de laatste moest hij zich helaas gewonnen geven. Op veel te jonge leeftijd…
Dank Ron. Wij hebben genoten van je spel, je inzet, je doelpunten en je successen. Zij staan bij vele Haagse voetballiefhebbers in het geheugen gegrift. Daarom zal je ook nooit worden vergeten.
Ons medeleven gaat uit naar Rons familie, die wij heel veel sterkte toewensen bij het verwerken van het verdriet over het grote verlies.