ADO Den Haag is geschokt door het bericht dat onze oud-commissaris en oud-aandeelhouder Paul Beyersbergen op dinsdag 2 februari is verongelukt. Zijn overlijden op 49-jarige leeftijd stemt ADO Den Haag zeer bedroefd.
Paul Beyersbergen was een prachtvent, die enorm veel heeft betekend voor ADO Den Haag.
Vanuit zijn werk als directeur van Brink Groep was Paul betrokken bij de bouw van het nieuwe stadion. Het nieuwe stadion betekende voor ADO Den Haag letterlijk een toekomst. Paul wist dat als geen ander. Hij kon smakelijk vertellen hoe hij destijds als sponsor de grootste moeite had om klanten mee te krijgen naar een wedstrijd in het Zuiderparkstadion in de kelder van de eerste divisie. En hoe anders dat was in het nieuwe stadion.
Bij ADO Den Haag was destijds veel energie gestoken in de totstandkoming van het nieuwe stadion, maar hoe in dat stadion het geld moest worden verdiend, had minder aandacht gekregen. Toen ADO Den Haag zijn intrek in het nieuwe stadion nam, was de club technisch gezien failliet. Dat was het moment dat Paul Beyersbergen zijn vriend Mark van der Kallen smste met de boodschap: “We zoeken een cowboy die snel kan schakelen”, waarop direct het antwoord kwam: “Ik heb mijn paard gezadeld.”
In de Raad van Commissarissen had Paul vervolgens een belangrijke rol in het adviseren en controleren van de directie op een succesvol pad naar de gezondmaking van de club. Dat lukte. Niet in de laatste plaats door het feit dat Paul een man was van ‘afspraak is afspraak’ . De directie diende gemaakte afspraken gewoon na te komen. Daar zag Paul op toe: scherp en daadkrachtig, maar nooit zonder humor.
Zijn collega’s in de Raad van Commissarissen konden altijd op zijn inzet en steun rekenen. Paul was een teamspeler. Hij had waardering en respect voor collega’s met andere kwaliteiten, bijvoorbeeld op het vlak van de politiek. Maar Paul leerde ook wat dat betreft snel. Met zijn enorme kennis van zaken wist hij de gemeenteraad van Den Haag te overtuigen dat met de koop van het stadion ADO Den Haag een goede toekomst tegemoet kon gaan.
Paul was een echte selfmade zakenman. Een Haagse jongen, opgegroeid in de buurt van het Zuiderparkstadion. Paul liet zich geen knollen voor citroenen verkopen. Niemand kon zo snel rekenen als hij. Zijn onderhandelingsvaardigheden waren vermaard. Toen er bij ADO Den Haag een gat viel op het vlak van de onderhandelingen met spelers en trainers en er geen geld was voor een technisch manager, sprong Paul in dat gat. Samen met Mark van der Kallen voerde hij de contractbesprekingen met zaakwaarnemers en spelers. Met uitstekende resultaten: altijd binnen het budget en altijd een goede deal voor de club (en minder voor de zaakwaarnemer…).
Door het voeren van de onderhandelingen met spelers kwam Paul ook meer in de publiciteit en op de voorgrond. Dat had hij liever niet. Zo schikte hij zich in het lot dat de Raad van Commissarissen in clubkostuum de wedstrijden moesten bezoeken. Toen hij afscheid nam als Commissaris was hij dan ook blij dat hij voortaan weer in zijn eigen kleding naar de wedstrijden kon. Paul bleef wel betrokken bij de club. Als bestuurder van de Stichting Stadion Ontwikkeling (SSO) bekleedde hij met Mark van der Kallen - tot de overname door United Vansen – de rol van grootaandeelhouder.
Recentelijk zette Paul zijn kennis en kunde in voor FC Dordrecht waar hij bevriend was geraakt met technisch directeur Marco Boogers. Zoals hij zelf zei: “Hij kon het niet laten.” Want hoe zakelijk Paul ook was, hij was emotioneel betrokken bij ‘het spelletje’. Tijdens de wedstrijd in de Play-offs bij FC Groningen - toen ADO Den Haag uiteindelijk na strafschoppen Europees voetbal haalde - kon Paul niet meer rustig op zijn stoel blijven zitten. Hij wist ook niet hoe snel hij naar beneden moest lopen om het team en de trainer te feliciteren. Die trainer – John van den Brom – was inmiddels een vriend van hem geworden.
Men zegt weleens dat in de voetballerij – zeker met bestuurders – geen vriendschappen kunnen bestaan. Paul bewees het tegendeel. ADO Den Haag verliest door het overlijden van Paul Beyersbergen een grote vriend van de club.
Pauls credo was: ‘van hard werken , is nog nooit iemand doodgegaan’. Hij ging dan ook door waar anderen al lang waren afgehaakt. Late vergaderingen sloot hij altijd af met de woorden: “zo, ik ga weer naar mijn eiland” en dan ging hij op weg naar Strijen, wat zijn thuis was geworden.
We wensen zijn familie, zijn vrouw Ella, zijn dochter Nikki en al zijn vrienden veel kracht toe om dit grote verlies te kunnen dragen.
Moge Paul rusten in vrede.