Oud-voorzitter en Lid van Verdienste Ton Hoernig (85) overleden

Oud-voorzitter en Lid van Verdienste van ADO, Ton Hoernig, is woensdag op 85-jarige leeftijd overleden. Zijn overlijden kwam niet onverwacht. De laatste twee jaar sloeg de ouderdom hard toe, maar toch wilde hij nog overal naar toe. En dat gebeurde ook, vooral dankzij de nimmer aflatende steun van zijn kinderen en verdere familie. Hoewel zijn medische situatie steeds problematischer en zeer complex was geworden toonde hij zich vorige week het Haga Ziekenhuis Leyenburg geestelijk nog monter. Echter, eenmaal terug in Zorgcentrum Eijkenburg – waar hij de laatste jaren verbleef, koos hij zelf voor levensbeëindiging.

Ton Hoernig diende ADO vele jaren als kaderlid. Zijn zoons gingen er voetballen en hij deed uiteindelijk veel meer dan hun verrichtingen als vader langs de lijn volgen. Hij werd jeugdleider, nam de coördinatie en eindredactie op zich van het clubblad ADO Post. En onverwacht stapte hij in 1994 naar voren door zich beschikbaar te stellen voor het vervullen van de functie van voorzitter. En dit zeker niet in de gemakkelijkste periode. Hij bekleedde het voorzitterschap ruim een jaar en ging zich vervolgens met verve samen met zijn vrouw Jannie bezig houden met kantinezaken op wat nu De Aftrap heet. Hij werd uiteindelijk voor al zijn activiteiten benoemd tot Lid van Verdienste.

In Ton Hoernig kende ADO een voorzitter die de club puur wilde dienen. Hoewel hij zeker wel een mening had was hij geen visionair. Hij wilde er gewoon zijn voor de club, vertegenwoordigend en actief. De club moest blijven draaien. Zo leverde hij zijn bijdragen als jeugdleider, als coördinator/vormgever/eindredacteur van ADO Post (samen met Stien van de Graaf, de moeder van een jeugdig talent van het hoogste amateurteam), als voorzitter in een roerige periode (problemen met de afdeling zaterdagvoetbal, het begin van de aanloopperiode naar de fusie met FC Den Haag, waaruit HFC ADO Den Haag ontstond) en de meest intensieve klus met kantinezaken. Daarin betrok hij bijna zijn hele gezin, zijn nimmer van zijn zijde wijkende vrouw Jannie, zijn dochters Trees en Mary en hun aanhang. Met de andere vrijwillige medewerkers waren in die periode geen of nauwelijks personele knelpunten bij de kantinebezetting.

Ondanks de vele opofferingen die het werk vergde deed hij het graag en ging er ook jaren mee door. Ton was ook iemand, die zich duurzaam hechtte aan zaken die hem bevielen. Jaren woonde hij met zijn toch kroostrijke gezin in de Schipborgstraat, een plek die hij en zijn vrouw nooit leken te gaan verlaten. Maar toen hij eenmaal naar een comfortabeler woning was verhuisd hadden hij en Jannie de smaak van nog mooier wonen te pakken. Zelfs maakte hij tijdelijk uitstapjes naar Delfgauw en Zoetermeer. Het overlijden van zijn vrouw was een zware klap voor hem. De steun van zijn hechte gezin hield hem fier op de been. Ondanks alle ontwikkelingen bleef hij ADO op de voet volgen, waar hij inmiddels was benoemd tot Lid van Verdienste. Ook toen bij hem de ouderdom op soms harde wijze toesloeg. Ook toen hij een zware val had gemaakt op de tribunetrap van het Kyocera Stadion. Hij was er van tijd tot tijd, vooral dankzij de steun en begeleiding van zijn dochters die nooit van zijn zijde weken.

Opvallend, tot aan de laatste dag van zijn leven, was zijn volharding: doorgaan zolang het kan. Erbij blijven zolang het zinvol en prettig was. Hij was ook zo moedig in te zien dat het tijd werd om te gaan en zelf te vragen om levensbeëindiging. Omdat doorgaan geen zin meer had en het leven geen hoop op vooruitgang meer bood. Zo koos hij moedig voor het afscheid op korte termijn. Om toch de gelegenheid te hebben onder anderen de diverse ADO’ers en anderen die langskwamen te danken voor de gezellige tijd en de samenwerking. Zoals ADO hem ook dankbaar is voor alles wat hij heeft gedaan en heeft betekend.

Onze respect en bewondering gaan uit naar zijn familie, die ons heel direct, openlijk en realistisch op de hoogte hield van de ontwikkelingen rond de gezondheidstoestand van Ton gedurende de laatste jaren, weken en dagen. Respect en bewondering ook voor de wijze hoe zijn familie hem steunden en omringden met zorg en toewijding. Mogen deze woorden Tons familie tot troost zijn en de kracht geven het verdriet over het grote verlies te verwerken.